خرج کردن استعدادهای انسانی در جهت الهی را تربیت گوییم. به زبان دیگر، تربیت، زمینه سازی برای انتخاب صحیح است.
توجه کنیم که تربیت حلقه و کلاس نیست! حلقه و کلاس یک چهلم تربیت است. جالب است وقتی کسی میخواهد تربیت کند به دنبال محتوا میگردد!
اگر هیچ محتوایی نداشته باشیم که به مخاطب منتقل کنیم چطور میتوانیم تربیت کنیم؟ تصور کنید یک فرد لال چگونه میتواند تربیت کند؟
️ اینجا فقط عمل کردن مهم نیست.یعنی این فرد اگر فقط نماز بخواند، آیا اطرافیانش نمازخوان میشوند؟ خیر!
اگر فردی در موقعیتها بهترین تصمیم را بگیرد و بهترین انتخاب را بکند، افراد در کنارش تربیت میشوند. مثلاً شجاعت را یاد میگیرند.
یکی از مجموعههایمان همراه بچهها به کوه رفته بودند. در بالای کوه آتش درست کرده بودند و موجب شده بود که یکی از بچه ها دچار آتشسوزی شود. یکی از مربیها، کسی که آتش گرفته بود را کول کرد و از کوه پایین آورد. بچههایی که آنجا همراه مربی بودند، شهامت، شجاعت و اقدام به موقع را از این مربی یاد گرفتند.
حالا اگر ما دائما خاطر تعریف کنیم، چنین اثری را ندارد. مثلاً فقط از امام حسن مجتبی (ع) بگوییم که فردی آمد و به ایشان ناسزا گفت و امام او را به خانه خود دعوت کردند. گفتن اینها به تنهایی اثری ندارد.
بلکه مثلاً میتوان در حین بازی فوتبالی که حیثیتی است و موقعیت برای عصبانی شدن وجود دارد، صحنهای ایجاد شود که بچه ها ببینند که ما عصبانی شدیم و کظم غیظ کردیم.
"حجت الاسلام وافی"